U svojim grafikama sam se inspirirala, vjerojatno više no što bi bilo za očekivati, gotičkom arhitekturom i njenim arhitektonskim elementima, a aspekti te arhitekture, koji su me osvojili gotovo do opsesivne razine, su njena paradoksalna »racionalnost« - podjednako apstraktna koliko i ekspresivna - čudovišnost i bizarnost - dojmovi koje su te građevine stvarale u mome umu te napose ambivalentnost - antitetički ekstremi stopljeni u sintezno jedinstvo - katedralu. Tumačenje, koje opisuje sve ono što bih ja izrazila o gotici da znam kako, je tumačenje Wilhelma Worringera, njemačkog povjesničara umjetnosti i teoretičara, koji kaže kako u gotičkoj katedrali: »materija živi samo od svojih vlastitih mehaničnih zakona; no ti su zakoni usprkos svojem temeljnom apstraktnom karakteru oživjeli, postali su izražajni. Čovjek je svoje mogućnosti uživljavanja prenio na mehaničke vrijednosti. One mu sada više nisu mrtve apstrakcije, nego živa snaga. I samo u toj potenciranoj snazi, koja se intenzitetom izraza izdiže iznad svih organskih kretanja, nordijski je čovjek mogao zadovoljiti svoju, nutarnjom disharmonijom do patetičnosti potenciranu, potrebu za izrazom. Omamljen i okružen orkestralnim zvukom mehaničkih snaga koji u moćnom krešendu stremi prema nebu, čovjek se u blaženoj vrtoglavici osjeća grčevito uzdignutim, ponesenim visoko iznad samog sebe u beskonačnost.«
Petra Popović